Όπως φαίνεται, κάμερες στην Ελλάδα θα μπορούν να κατέχουν μόνο οι σύγχρονοι χωροφύλακες και οι σκηνοθέτες (που θα έχουν άδεια υπογεγραμμένη από τον υπουργό). Τέλος όλοι οι Γιαπωνέζοι τουρίστες θα παραδίδουν τις κάμερες κατά την είσοδο τους στη χώρα και θα τις παραλαμβάνουν άθικτες κατά την αναχώρησή τους. (すべての日本人観光客は入国時、カメラをお届けします出発時にそのまま表示されます。 )
Αναδημοσιεύω από τον ΤΕΙΡΕΣΙΑ.
Ακόμη ένα βίντεο ΥΠΕΡπροστασίας του πολίτη
Το παρακάτω βίντεο που εστάλη στον ΤΕΙΡΕΣΙΑ από αναγνώστη επιβεβαιώνει περίτρανα τις εποχές άκρατης χούντας οπου ζούμε.
Η Αθήνα είναι γεμάτη κάμερες που καταγράφουν κάθε μας βήμα. Οι πολίτες όμως φαίνεται πως απαγορεύεται να κυκλοφορούν με κάμερα πόσο μάλλον να βιντεοσκοπούν σε δημόσιους χώρους.
Δεν θα το σχολιάσουμε περισσότερο , τα συμπεράσματα δικά σας...
Και από το antipliroforisi αναδημοσιεύω το κείμενο που αναφέρεται στην προσαγωγή
Προσαγωγή λόγο κάμερας
Συντάχθηκε απο τον Δημήτρη Παρασκευά
Η ώρα ήταν γύρω στις δύο και τέταρτο το μεσημέρι της Τετάρτης 5 Μαΐου. Η πορεία είχε φτάσει σε στάση. Μαζί με τη σύζυγό μου βρισκόμασταν στο τέλος της πορείας. Σε κάποια στιγμή χωρίς να συμβαίνει τίποτα, ακούμε μαρσαρίσματα και πριν καταλάβουμε τι γίνεται βλέπουμε τα ΜΑΤ μαζί με μοτοσικλετιστές της ομάδας Δ να ορμάνε κατά πάνω μας! Επικρατεί πανικός, χάνω τη γυναίκα μου, τους φίλους μου, το μυαλό μου. Η μόνη σκέψη είναι ‘τρέξε’! Και τρέχω.
Ήμασταν στη Διοικητηρίου, περίπου μεταξύ Ολύμπου και Αγ. Δημητρίου. Αρχίζω να τρέχω στο αριστερό πεζοδρόμιο όταν πέφτουν τα γυαλιά μου. Κάνω να τα πιάσω αλλά βλέπω πίσω μου ορδές αγριάνθρωπων να μου επιτίθενται. Τρέχω!
Σε μια αναλαμπή σκέψης, χώνομαι στην εσοχή της βιτρίνας του γωνιακού βίντεο-κλαμπ και το παίζω αδιάφορος. Τα ΜΑΤ περνάνε μπροστά μου αγνοώντας με. Ελέγχω και βγαίνω πηγαίνοντας στην αντίθετη κατεύθυνση. Ανοίγω την κάμερα. Τα υπόλοιπα είναι στο βίντεο του οποίου κάποια αποσπάσματα μπορείτε να δείτε εδώ (επεισόδια στη Θεσσαλονίκη). Το βίντεο στην πλήρη μορφή του θα κατατεθεί στον εισσαγγελέα τη Δευτέρα.
Ένα τέταρτο περίπου αργότερα, επικοινωνώ ξανά με τη γυναίκα μου που τρομαγμένη από την έφοδο μαζί με αρκετά άλλα παιδιά, κατέφυγε στην ταράτσα ενός κτηρίου επί της Αγ. Δημητρίου. Μου λέει ότι την προσάγουνε. Ανήσυχος, γνωρίζοντάς ότι τα αστυνομικά όργανα δεν είναι και τα πιο ευγενικά στον κόσμο, πηγαίνω προς τα ‘κει, με την κάμερα στο χέρι, αν μη τι άλλο να διασφαλίσω την ήρεμη προσαγωγή της.
Δευτερόλεπτα αργότερα, κοντά στο προσκείμενο βενζινάδικο, ένα όργανο με ρωτάει αν γράφω με την κάμερα, του απαντάω ότι προσπαθώ αλλά δεν κατάφερα και τίποτα. Πάει να μου αρπάξει την κάμερα. Τα υπόλοιπα έγιναν πάρα πολύ γρήγορα, ακόμα κι εγώ βλέπω το βίντεο για να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς έγινε. Δέχτηκα γκλοπιά στο δεξί μηρό, μου γυρίσανε το αριστερό χέρι σε σημείο που είχε φτάσει στο σβέρκο μου, και κάποιος με έπνιγε. Εγώ κοιτούσα τον κόσμο σαστισμένος και προσπαθώντας να φωνάξω ότι έχω ταυτότητα και ότι δεν έκανα τίποτα.
Ναι, στην αρχή φώναξα ότι είμαι πτυχιούχος δημοσιογράφος, το οποίο αληθεύει. Φυσικά το συνδικαλιστικό μου όργανο, η ΕΣΗΕΜΘ δε με αναγνωρίζει, παρ’ ότι το κράτος αναγνωρίζει το πτυχίο μου. Για να γνωρίζετε, η ΕΣΗΕΜΘ απαιτεί να εργάζεται κάποιος για τουλάχιστον ένα χρόνο σε αναγνωρισμένο μέσο προτού γίνει μέλος. Όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…
Μικρή παρένθεση παραπάνω αλλά πιστεύω ότι έπρεπε να ειπωθεί.
Ξέρω ότι έχω κλείσει την κάμερα με το που πήγε να μου την αρπάξει το πρώτο όργανο. Φυσικά μου την αφαιρούν. Μου περνάνε χειροπέδες και με οδηγούν σε ένα μικρό βαν (φορτηγάκι). Με βάζουν μέσα, βγάζουν τις χειροπέδες και κάθομαι. Κοιτάζοντας έξω από το δεξί παράθυρο (ας του πούμε έτσι) βλέπω τη γυναίκα μου να βγαίνει από την οικοδομή μαζί με αρκετό άλλο κόσμο. Αρχίζουν να χώνουν κάποια παιδιά μέσα στην ενιαθέσια κλούβα-βαν. Δυο, τέσσερις, έξι, μα τι γίνεται; Οχτώ, δέκα, σύνολο 15 άτομα. Ο οδηγός διαμαρτύρεται, δεν του πάει να μας βάλει και τους 15 μέσα στον έγκλειστο χώρο που έχει μόνο εννέα θέσεις, από την άλλη λέει ότι δεν μπορεί να αφήσει κανέναν στον υπόλοιποι χώρο χωρίς συνοδό. Ακούω ένα παιδί να φωνάζει ότι είναι δικηγόρος. Δεν ξέρει ακόμα τι του έχει συνέβη, είχε απλά ανέβει στην πολυκατοικία για να διαπραγματευτεί την προσαγωγή, και βρέθηκε και αυτός προσαγόμενος! Τον καταλαβαίνω απόλυτα!
Βλέπω να βάζουν τις γυναίκες σε περιπολικό. Αν δεν κάνω λάθος, οχτώ στο ίδιο! Στο δικό μας το βαν, με τα πολλά, βρίσκεται η λύση. Στον έξω χώρο δύο, και οι υπόλοιποι μέσα. Δε θα ήταν και άσχημα αν ο οδηγός δεν νόμιζε ότι κουβαλάει φορτίο με πατάτες. Εκεί συνειδητοποιώ και για πρώτη φορά ότι η γκλοπιά στο μηρό αρχίζει και πονάει.
Φτάνουμε στο κτήριο της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Θεσσαλονίκης (ΓΑΔΘ). Το γνωρίζω το κτήριο. Πρώτη φορά είχα έρθει όταν με συλλάβανε για απείθεια τον Νοέμβριο επειδή είχα αρνηθεί σωματικό έλεγχο στη μέση του δρόμου χωρίς έννομο λόγο ένα Σάββατο μεσημέρι ενώ επέστρεφα από το Ωδείο με δύο φίλους. Είχα έρθει επίσης για να καταθέσω σαν μάρτυρας στην ΕΔΕ που έγινε για το παιδί με τις πυτζάμες. Καταλαβαίνω ότι μας πηγαίνουν από την μπροστά πόρτα. Σταματάει το βαν αλλά τίποτα. Ξεκινάει ξανά και πηγαίνουμε προς το υπόγειο. Μπαίνουμε μέσα στο παρκινγκ και λίγα μέτρα μετά τρακάρουμε! Ναι, τρακάρουμε, και στον τοίχο αν μη τι άλλο!
Ο οδηγός κάνει πίσω, παρκάρει και μας κατεβάζουνε. Ξέχασα να αναφέρω ότι όποτε μπορούσα ζητούσα την κάμερά μου από την προσαγωγή μου και μετά. Τη ζητάω και πάλι. Με αγνοούν. Μας πηγαίνουν σε ένα δωμάτιο στο υπόγειο. 27 άτομα συνολικά. Είμαι καλά, η γυναίκα μου είναι μαζί μου, αρκετά παιδιά τα γνωρίζω σε σημείο να τους πω φίλους, τους υπόλοιπους αρχίζω να τους γνωρίζω και συνδέομαι μαζί τους.
Προσπαθούμε να καταλάβουμε τι έγινε. Ανταλλάσουμε εμπειρίες, διαμαρτυρόμαστε στα όργανα της ‘τάξης’. Διαμαρτύρομαι κι εγώ. Προσπαθώ να μάθω γιατί μου έγινε προσαγωγή. Τι ‘ύποπτο’ διέπραξα; Τραβούσα με την κάμερα. Ε και; Είναι παράνομο; Άσχετο αν είμαι δημοσιογράφος ή όχι, είμαι πολίτης σε μια ελεύθερη χώρα, ή τουλάχιστον έτσι διαφημίζεται. Κανείς δεν είναι αρμόδιος να μου πει, θα μου το εξηγήσουνε πάνω όπως μου λένε. Ρωτάω πού είναι η κάμερά μου, κόστισε 200 ευρώ και τουλάχιστο για μένα δεν είναι και λίγα. Κανείς δε ξέρει.
Διάφοροι μπαινοβγαίνουν, άλλοι περνάνε απ’ έξω, μας κοιτάνε, τους κοιτάμε. Κάποιοι μας μιλάνε, ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένας από τους πολύ βαρύμαγκες. Ξέρετε, από αυτούς που την έχουν πολύ μεγάλη, και μη τυχών και τους τσατίσει κανείς γιατί θα τον στρώσουν χαρακτήρα. Θέλουν να μας ανεβάσουν έναν ένα. Αρνούμαστε, απαιτούμε να μάθουμε τι παράνομο κάναμε όλοι μας. Δε μας λένε. Μας λένε ότι είναι απλά μια διαδικασία ταυτοποίησης, ότι θα δώσουμε τα στοιχεία μας και σιγά σιγά θα φύγουμε. Ναι, θα δώσουμε τα στοιχεία μας, αυτό το γνωρίζουμε όλοι ότι είμαστε υποχρεωμένοι. Μετά μας λένε ότι θα πρέπει να δώσουμε και αποτυπώματα! Γιατί; Μας έχουν συλλάβει για κάτι; Αρχίζουν να τα μασάνε, έτσι είναι η διαδικασία. Αρνούμαστε!
Μετά από ώρα, αποφασίζουν να μας ανεβάσουν όλους μαζί στο δεύτερο όροφο. Μας έχουν πληροφορήσει ότι τα δωμάτια εκεί είναι μικρά και θα είμαστε στενάχωρα. Το δεχόμαστε. Κανείς δε θέλει να είναι μόνος του ούτως ή άλλως. Όλοι μας ξέρουμε από ζαρντινιέρες, πράσινα σταράκια, πυτζάμες κλπ. Πηγαίνουμε όλοι μαζί πάνω και λίγους-λίγους μας πηγαίνουν για εξακρίβωση στοιχείων ή κάτι τέτοιο. Πως σε λένε, πότε γεννήθηκες, που μένεις κλπ. Φακέλωμα κοινώς. Προσωπικά δε με πειράζει, δεν έχω τίποτα να κρύψω αλλά μιλάμε για μεγάλο ξεφτιλισμό. Στη δική μου περίπτωση βέβαια έχουν ήδη όλα τα στοιχεία μου, τα αποτυπωτυπόματα μου, από τη σύλληψη το Νοέμβριο. Μου λένε να ξαναδώσω, ρωτάω γιατί; Αλλάζουν τα χέρια μέσα σε έξι μήνες; Έτσι είναι η διαδικασία απαντάνε. Η διαδικασία είναι εξευτελιστική και αρνούμαι. Αν αμφιβάλετε για το πόσο εξευτελιστική είναι η διαδικασία, πάτε να δοκιμάσετε.
Κάποια στιγμή ακούω ότι θα μας συλλάβουν για απείθεια λόγο άρνησης. Ε, ας γίνει αν είναι. Μου έρχονται στο μυαλό μου οι στοίχοι «κι ας έχω τις συνέπειες του νόμου, συνένοχο στο φόνο δε θα μ’ έχετε.» Όπως και να χει, και η γυναίκα μου είναι εδώ. Home is where the heart is (το σπίτι είναι εκεί που είναι και η καρδιά) λέει μια αγγλική παροιμία.
Μας πηγαίνουν όλους τους απειθείς πίσω στο δωμάτιο. Καλά είναι, όλοι έχουμε ανεβασμένο κέφι. Ξέρουμε ότι δεν έχουμε κάνει τίποτα, αστειευόμαστε και αρχίζει να περνάει η ώρα. Πιάνουμε κουβέντα με τα όργανα. Οι περισσότεροι καμιά σχέση με τους μπαμπουίνους του δρόμου. Άνθρωποι από το οικονομικό έγκλημα και το ηλεκτρονικό έγκλημα. Μιλάμε για τα νέα μέτρα. Είναι και αυτοί στο ίδιο μήκος κύματος. Αρχίζουμε να συνεννοούμαστε καλύτερα, τους εξηγώ ότι δεν έχει κανείς να χωρίσει τίποτα με κανέναν. Μου λένε ότι αν συνεχίσουν έτσι τα πράγματα πιθανών στην επόμενη πορεία να κατέβουν κι αυτοί. Άραγε τότε θα μας την πέσουν οι βάρβαροι;
Η υπόλοιπη ώρα περνάει με γενική κουβέντα. Κάποια στιγμή μας ανακοινώνουν ότι τελικά θα πάμε σε τακτική δικάσιμο και όχι σε αυτόφωρη διαδικασία οπότε θα μας αφήσουν να φύγουμε. Τους ρωτάω αν θα μας γυρίσουν πίσω. Γελάνε. Δεν καταλαβαίνω γιατί, δεν αστειευόμουν! Μας κατεβάζουν στο υπόγειο, παίρνουμε τα κινητά μας (τα οποία τα είχαμε σβήσει φυσικά), παίρνω κι εγώ την κάμερά μου, από την οποία δεν είχαν σβήσει τα βίντεο. Βέβαια η μπαταρία είχε πέσει τελείως… ο νοών νοήτω.
Οι ερωτήσεις που πηγάζουν από την αφήγηση αυτού του κειμένου αλλά και από την ανάγνωσή του είναι πάρα πολλές. Σας αφήνω να τις κάνετε, αλλά και να τις απαντήσετε.
No Comment to " Γιατί τραβάς ρε; Σκηνοθέτης είσαι; "